O Bautizo

Poida que non me créades Mais xúrovos qu’abofellas Mireino con estes ollos Que ten que roer a terra. E que non estaba bébedo Nin c’unha pinga siquera; O caso foivos no ponte Que diu nome a Pontevedra. ¿Vos seica nunca a esa vila Fóstedes vender a feira? Pois o qu’e a ponte é boa: Da xenio o longa qu’é ela. No medio d’unha baranda, Non me lembro si d’a esquerda, Ten un cruceiro muy longo E ó pé un asento de pédra; N’outra baranda hai un peto C’unhas animiñas vellas Que hay que gardar por de noite Por or de qu’alguen poidéra Rabuñar ó purgatorio. Qu’é lástema que se perda. ¡Non vos sabe un ond’a ten! ¡Canté si un home a soupera! ¡Non, oh!, que ás veces o démo Sal onde menos se pensa. Catade qu’era de noite E que había algunha brétema E que como dix’o outro, Non iba a bulsa valeira. Preto do medio d’a ponte Estaban de centinela Dous homes, cad’un c’un sacho E así que cheguei a beira –Alto, dix’un, ¡non se pasa! –¿E logo? –Teña pacencia. (Eu por si acaso, paréime. E non fuxin porqu’as pernas Entumironse c’o medo). –¿Qué demo é? Non se metan Con quen sigue o seu camiño. –Eiquí non se arma quimeria Nin se llefai mal a nadie. –Logo, bén. Pois entón teñan Si queren divertición Máis crianza é máis aquéla. ¡Vaite con todos los diaños Qu’inda arrenegados sean! Déixame pasar. –Non podo. –¿Qué non podes? ¡Leria! ¡Leria! A isto o reló da vila Guindóu zoando na brétema Das doce en punto da noite A badalada primeira. O oila os dous do sacho Mainos descrubrind’a testa E con moita cortesía Sáltame a decir: «Quixera

Si é que nos fai esa gracia, Que vostede a moza aquela Fíxese unh’a alma cristiana» –¿A qué moza di’om? ¿Ti rabeas? ¿Ou fas o aduecido? –Home, non penso aboféllas. –Pró, ¿qué queredes que faga? –Bautizar o neno ou nena Que Dios e María Santísima E San Benito lle dean; Pois dous que toubo morreron E para que non teña pérda Dest’outro, hai que bautizalo Un pouc’antes d’a nacéncia, Un sábado com’e hoxe, Por quén pase, vaya ou veña, O ponte, das doce en punto, A badalada primeira. ……………………….. Non houbo xa máis remedio E fomos as escaleiras Do ponte e préto do río Collín auga c’a tal meiga Fixenll’unha cruz no peito A modiño e con concencia Dicindo o que di a doctrina E como Dios nos enseña; Logo fixenll’outra cruz Máis abaixo, e non quixera O lembrarme d’outro sitio Onde fixen a terceira; Que como era boa moza… ¡Mais d’unha ves se me lembra! ¡Ai de Dios!, no instantiño En qu’arrematei a festa. «¡Vaiche salir torto e coxo E c’os cadriles n’a testa! ¡Ogallá che saia macho! ¡Ogallá che saia femia! ¡Ogallá naza con cornos! ¡Ogallá naza sen pernas! ¡Quiera Dios saia con xiba! ¡Ogallá que Dios cho dea Cuberto de carafunxos Así berra, que te berra Houbeando como cans Comenzóu a caninéa D’uns lapadoiros d’a vila Que viron tod’a comedia Caladiños n’un curruncho; Mais nos tiramos aprésa Para non darlles moito creto O que dentro d’unha cesta Levaba miña comadre Entre pan e viño e freba E entre cacheira de porco… E entre de porco cacheira… ¡Vaiche boa, lapadoiros! ¡Vind’e a cheirar nosa cea!

Andrés Muruais